بررسی تأثیر مداخله چند عاملی بر بروز دلیریوم در بخش مراقبت ویژه جراحی قلب

مقدمه: دلیریوم اختلال شناختی نوسان داری است که در بیماران، خصوصا بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه در مدت زمان کوتاهی بروز می کند و می تواند بین چند ساعت تا چند روز طول بکشد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مداخله چند عاملی بر بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه جراحی قلب انجام شد. روش ها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی غیر تصادفی بوده که بر روی 96 بیمار بستری در بخش آی سی یو جراحی قلب بیمارستان بوعلی شهر قزوین در سال 1393 انجام شد. بیماران با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. ابتدا تعداد 48 بیمار درگروه شاهد از نظر بروز دلیریوم بررسی و پس از ترخیص آخرین فرد از گروه شاهد، نمونه گیری و مداخلات در گروه مداخله با 48 بیمار انجام شد. مداخله شامل سه مولفه حرفه ای، محیطی و مربوط به مددجو بود. پرسشنامه مربوط به اطلاعات بیمار روز قبل از عمل تکمیل شد. در گروه شاهد از روز اول و برای گروه مداخله از لحظه خارج کردن لوله تراشه تا روز چهارم بعد از عمل مقیاس rass) richmond agitation-sedation scale) جهت تعیین سطح بیقراری و آرامش بیماران تکمیل شد، چرا که یکی از شرایط ورود در مطالعه نداشتن سطح هوشیاری 5- و 4- براساس مقیاس rass بود و مقیاس neecham) neelon&champagne; confusion scale) جهت بررسی بروز گیجی و دلیریوم تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی به صورت جداول و از شاخصهایی از قبیل میانگین و انحراف معیار برای توصیف مشخصات دموگرافیک نظیر سن، جنس، میزان تحصیلات و شغل و همچنین از آزمون های آماری (مجذور کای، تی مستقل، آزمون فیشر و تحلیل رگرسیون) استفاده شد (18 :spss) آزمون های آماری نشان داد که افراد از نظر مشخصات دموگرافیک در دو گروه همگن بودند. یافته ها: میزان بروز دلیریوم (خفیف تا شدید) در گروه مداخله 2/4 % و در گروه شاهد 4/10% بود. که این اختلاف با استفاده از آزمون کای دو معنی دار بود (p=0.0018). نتیجه گیری: مداخله چند عاملی می تواند منجر به کاهش بروز دلیریوم در بیماران بخش مراقبت ویژه جراحی قلب شود.